Aleksander Osiński

Aleksander Osiński, herbu Wąż (ur. 27 lutego 1870 w Pilicy, zm. 10 lutego 1956 w Warszawie) – senator w II RP i prezes Polskiego Czerwonego Krzyża, generał major Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał dywizji Wojska Polskiego II RP. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Był synem Antoniego i Katarzyny z d. Przesmyckiej. W 1889 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu, zostając oficerem zawodowym w armii carskiej. Jako dowódca kompanii i batalionu uczestniczył w rosyjskiej interwencji w Chinach w latach 1900–1901. Podpułkownik z 1904. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 walczył na froncie mandżurskim. Pułkownik z 1913 i dowódca pułku. Podczas I wojny światowej brał udział w działaniach na froncie austriackim. Generał major z 1915 na stanowisku dowódcy brygady piechoty. W 1917 dowódca dywizji piechoty. Ranny na froncie i kilkakrotnie kontuzjowany. Po rewolucji październikowej włączył się aktywnie w formowanie Wojska Polskiego, powstającego z rozpadającej się armii carskiej, i czasowo przewodniczył Komisji Organizacyjnej przy rosyjskim Sztabie Generalnym. Organizator oddziałów polskich w Rosji, a następnie na Ukrainie. W kwietniu 1918 został nominowany przez Radę Regencyjną w Warszawie naczelnym dowódcą Wojska Polskiego na Ukrainie, co spowodowało, że znalazł się w konflikcie z gen. Eugeniuszem de Henning-Michaelisem.

W listopadzie 1918 został przyjęty do WP w randze generała podporucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego "Łódź". Od sierpnia 1919 do lipca 1920 pełnił funkcję Generalnego Inspektora Piechoty. Później, do stycznia 1921 był dowódcą – kolejno: 17 Dywizji Piechoty, Grupy Operacyjnej, 1 Armii oraz przejściowo 3 Armii. Od stycznia 1921 do lipca 1922 dowodził Okręgiem Generalnym "Kraków", a po jego przeformowaniu – Okręgiem Korpusu Nr V w Krakowie.

1 maja 1921 otrzymał awans na stopień generała porucznika, a w następnym roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

Od lipca 1922 do lutego 1924 był szefem Administracji Armii, pełniąc jednocześnie (maj-czerwiec 1923) obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie, do czerwca 1926 sprawował funkcję Inspektora Szkół Wojskowych, zaś do października 1935 – Inspektora Armii. 4 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku.

Będąc na emeryturze, rozpoczął działalność polityczną. W 1935 został senatorem IV kadencji z m.st. Warszawy. W 1937 został szefem okręgu Obozu Zjednoczenia Narodowego, a w 1938 – senatorem V kadencji z nominacji Prezydenta Rzeczypospolitej (w wyborach parlamentarnych poniósł porażkę). W 1938 objął stanowisko prezesa Polskiego Czerwonego Krzyża.

Od sierpnia 1939 przebywał w Stanach Zjednoczonych. Po agresji Niemiec i Rosji na Polskę wyjechał z USA do Wielkiej Brytanii, a tam współkierował działaniami PCK jako Przewodniczący Rady Głównej.

W lipcu 1947 powrócił do Polski. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 10 lutego 1956. Został pochowany tamtejszym na Cmentarzu Powązkowskim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938 - „za wybitne zasługi na polu pracy społecznej”)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
• Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia)
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii
• Oficer Legii Honorowej
• Order Świętego Jerzego IV klasy