Elvis Presley

Elvis Aaron Presley (ur. 8 stycznia 1935 r. w Tupelo, zm. 16 sierpnia 1977 r. w Memphis) – amerykański piosenkarz i aktor.

Kulturowa ikona, znany powszechnie jako Elvis. Jeden z najbardziej popularnych muzyków XX w., często nazywany "Królem Rock and Rolla" lub po prostu "Królem".

Elvis Presley był prekursorem rock and rolla i znaczącą postacią w kulturze masowej XX wieku. Jest rozpoznawany na całym świecie przez swoje pierwsze imię.

Sprzedał ponad jeden miliard płyt na całym świecie – to drugi najlepszy wynik w dziejach muzyki (po zespole The Beatles).

Został określony przez magazyn Billboard najlepszym artystą lat pięćdziesiątych.

Po śmierci został pożegnany przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Jimmy'ego Cartera słowami: „Jego muzyka, jego osobowość zmieniły oblicze amerykańskiej kultury. Elvis Presley był symbolem buntowniczego ducha naszego narodu”.

W 1986 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

Wczesne lata (1935–53) Dzieciństwo w Tupelo

Elvis Aaron Presley urodził się jako bliźniak jednojajowy (jego brat Jesse Garon Presley urodził się martwy, 35 minut przed Presleyem, więc Elvis był de facto od urodzenia jedynakiem) w 2-pokojowym domku (zbudowanym przez jego ojca z powodu zbliżającego się porodu jego żony) w ubogiej rodzinie wówczas 22-letniej matki Gladys Love Presley (ur. 25 kwietnia 1912 r. – zm. 14 sierpnia 1958 r.) (zmarła na zapalenie wątroby) i 18 letniego ojca Vernona Presleya (ur. 10 kwietnia 1916 r. – zm. 26 czerwca 1979 r.) w Tupelo w stanie Missisipi. Jego matka była częściowo szkockiego, częściowo francusko-normandzkiego, częściowo (po praprababce) czerokeskiego pochodzenia, a ojciec pochodzenia szkocko-niemieckiego.

Od dzieciństwa śpiewał w chórze kościelnym Zborów Bożych. W roku 1948 wraz z rodzicami przeniósł się do Memphis. Tam rozpoczął karierę w 1954 r., pracując z właścicielem Sun Records Samem Phillips'em, który chciał udostępnić muzykę Afro-Amerykanów szerszej grupie słuchaczy i nagrał tam swój pierwszy singel z piosenką That's All Right Mama, który stał się hitem miejscowych rozgłośni radiowych.

Z czasem jego popularność zaczęła rosnąć, by niedługo potem osiągnąć nieznaną wcześniej skalę. W roku 1955 na jednym z jego koncertów pojawił się pułkownik Tom Parker, który widząc jego szybko wzrastającą popularność podpisał z nim kontrakt. Wkrótce Elvis przeszedł do wytwórni RCA. Akompaniowali mu gitarzysta Scotty Moore i basista Bill Black, Presley był najważniejszym popularyzatorem rockabilly, najwcześniejszej formy rock and rolla, powstałej z połączenia bluesa, boogie, bluegrassu i country. RCA Victor podpisała z nim kontrakt dzięki negocjacjom płk. Toma Parker'a, który reprezentował Elvisa aż do jego śmierci. 10 stycznia, 1956, Presley stworzył swoje pierwsze nagrania dla RCA w Nashville. Jednym z pierwszych jego przebojów dla tej wytwórni była piosenka Heartbreak Hotel.

W 1956 Presley rozpoczął również karierę aktorską, grając w westernie Love Me Tender. W grudniu 1956 roku Presleyowi nadano nieformalny tytuł „króla rock and rolla”, który przylgnął do niego do końca jego kariery. W okresie 1956-1958 nagrał wiele utworów. Oprócz wspomnianej Heartbreak Hotel, były to między innymi I Got a Woman, Hound Dog, Don't Be Cruel, Jailhouse Rock, Teddy Bear, One Night.

24 marca 1958 zgłosił się do komisji poborowej i został powołany do armii. W tym roku w sierpniu zmarła jego matka Gladys. Dwa lata służył w bazach amerykańskich w Niemczech Zachodnich. Dwuletnia nieobecność nie odbiła się jednak negatywnie na jego karierze. Materiały nagrane wcześniej pozwalały na stałe publikacje jego muzyki nawet pod jego nieobecność. Pobyt w wojsku wręcz przysporzył mu popularności, zjednując mu fanów pośród bardziej konserwatywnej i starszej publiczności. Po powrocie z armii (3 marca 1960 roku w stopniu sierżanta) kontynuował karierę piosenkarską i filmową. Filmy z lat sześćdziesiątych to w przeważającej większości komedie muzyczne. Stworzył też wtedy swój image, który odcisnął znaczące piętno na kulturze popularnej Ameryki. Grał wiele ról w różnych gatunkach filmowych od dramatów (Dzikus z prowincji, Płonąca Gwiazda), poprzez westerny (Charro!, Trzymaj się z daleka, Joe) po wspomniane wcześniej komedie muzyczne (Miłość w Las Vegas).

Elvis był jednym z bardziej popularnych muzyków popowych w USA nawet w czasach wielkiej brytyjskiej inwazji (zob. rock), od kiedy to rynek muzyczny zdominował nowoczesny, europejski rock and roll, a potem rock. Z powodzeniem śpiewał muzykę country, rhythm and blues, pop, rock, a także gospel, za którą trzy razy otrzymał Grammy Awards (za album How Great Thou Art z 1967 roku oraz He Touched Me z 1971 roku oraz za wykonanie na żywo utworu gospel How Great Thou Art 20 marca 1974 r. w Memphis, Tennessee). Łącznie był nominowany do tej nagrody aż 14 razy. Otrzymał też the Grammy Lifetime Achievement Award w 1971 roku.

1 maja 1967 roku w Las Vegas poślubił Priscillę Beaulieu, którą poznał podczas służby wojskowej w Niemczech w 1959 roku. 1 lutego 1968 roku na świat przyszła córka Elvisa, Lisa Marie Presley.

W 1970 r. gdy odwiedzał prezydenta i siedzibę FBI w Waszyngtonie, na jego własną prośbę zrobiono mu zdjęcie do kartotek policyjnych. Dostał też honorową, prawdziwą odznakę policjanta. Zrobiono nawet film o tych wydarzeniach.

Po ośmioletniej przerwie wrócił do koncertów specjalnym programem telewizyjnym zrealizowanym dla telewizji NBC Elvis Comeback Special, wyemitowanym w grudniu 1968 roku. W roku 1969 nagrał w American Sound Studio w Memphis materiał łączący gatunki gospel, blues i rock'n'roll. Piosenki, które powstały podczas tej sesji to m.in. Suspicious Minds (1 miejsce na liście przebojów w sierpniu 1969 i stały element jego koncertów), In the Ghetto, Don't Cry Daddy, Kentucky Rain i wiele innych. W sierpniu 1969 roku Elvis z nowym materiałem powrócił na scenę do Las Vegas. Presley wrócił do hotelu the International na początku 1970 r. z pierwszymi 2--miesięcznymi występami (2 koncerty każdego wieczoru) tamtego roku. Nagrań z tych występów użyto w albumie On Stage. Występy w Vegas oraz w Lake Tahoe mieszały się z przeprowadzanymi po całej Ameryce tournée oraz nagrywaniem nowych płyt. Powstały filmy dokumentalne z jego koncertów z Las Vegas z sierpnia 1970 roku (Elvis: Tak to jest) oraz z jego trasy koncertowej z kwietnia 1972 roku (Elvis w trasie).

14 stycznia 1973 roku dał koncert charytatywny na Hawajach, zatytułowany jako Aloha from Hawaii i był to pierwszy w historii koncert transmitowany na cały świat przez satelitę. Zgromadził wtedy przed telewizorami ponad 1,5 miliarda widzów[19] (co trzeci człowiek na Ziemi oglądał jego koncert). W lutym 1973 roku RCA Records wydała album zawierający materiał z tego międzynarodowego widowiska. 4 kwietnia 1973 ukazała się w amerykańskiej telewizji zmontowana wersja koncertu.

Elvis koncertował do końca swojego życia. Lata 1974-1977 to kolejne sukcesy (m.in. słynne koncerty z Memphis, zobacz Elvis: As Recorded Live On Stage In Memphis). W 1974 roku za wykonanie na żywo w Memphis utworu gospel How Great Thou Art dostał trzecią i ostatnią już nagrodę Grammy. Ostatni koncert Elvis dał w Indianapolis 26 czerwca 1977 roku. Od powrotu na scenę 31 lipca 1969 roku Elvis dał 1156 koncertów, odbył 52 trasy koncertowe i sprzedał miliony płyt. W latach 70. powstały jego płyty ukazujące uniwersalność w muzyce (mieszanka utworów country, blues, gospel i rock'n'roll) – m.in. Almost in Love 1970, That's the Way It Is (1970), Elvis Now (1972), Promised Land (1975), Good Times (1974), Today (1975). Przedostatnią jego płytą była Moody Blue wydana w lipcu 1977, zawierająca m.in. materiał z sesji z lutego i października 1976 roku.

Jego ostatnia płyta Elvis in Concert została wydana 3 października 1977 roku razem z programem telewizyjnym zrealizowanym oraz wyemitowanym przez telewizję CBS pod tym samym tytułem.

Małżeństwo Elvisa z Priscillą trwało sześć lat. Po rozwodzie 9 października 1973 roku Elvis miał parę przelotnych romansów, m.in. z Sheilą Ryan (w latach 1974-1976) i miss Tennessee z 1972 r. Lindą Thompson (lata 1972-1976). Ostatnią jego partnerką była miss Tennessee z 1976 r. Ginger Alden.

Elvis zmarł 16 sierpnia 1977 we własnej posiadłości w Memphis, na dzień przed planowanym rozpoczęciem swojej kolejnej trasy koncertowej. Oficjalnie podaną przyczyną było zatrzymanie akcji serca. Jego pogrzeb odbył się 2 dni później, 18 sierpnia 1977.

Posądzanie o rasizm

Kiedy Dewey Philips po raz pierwszy puścił "That's All Right Mama" w radiu Memphis, wielu słuchaczy kontaktowało się z radiem przez telefon lub za pomocą telegramu, zakładając, że wykonawca tego utworu był rasy czarnej. Od samego początku swojej kariery, Elvis miał szacunek do afroamerykańskich wykonawców i ich muzyki, mimo segregacji rasowej i uprzedzeń do afroamerykanów na południu Stanów Zjednoczonych. W wywiadzie z 1956 roku, artysta opowiadał jak godzinami mógł słuchać czarnego muzyka bluesowego Arthura Crudupa. Gazeta redagowana i skierowana głównie do afroamerykanów, The Memphis World, napisała o tym, jak Elvis – "fenomen rock'n'rolla" – "zniósł segregację rasową w Memphis", bawiąc się bez skrępowania w parku rozrywki w dzielnicy zamieszkanej w większości przez ludzi rasy czarnej. Później temu incydentowi nadano nazwę "kolorowej nocy". Takie zachowania prezentowane przez Presleya zagwarantowały mu akceptację ze strony afroamerykanów w pierwszych latach jego kariery. Z drugiej strony, według Arnolda Shawa z magazynu Billboard: "wielu białych dorosłych ludzi nie tolerowało Presleya za to, że rozpowszechniał "rock'n'roll", który ma swoje korzenie w społecznościach rasy czarnej i zwracał uwagę na ich kulturę.

Mimo pozytywnego wizerunku, jaki zyskał Presley w oczach afroamerykanów, w samym środku 1957 roku pojawiła się pewna plotka mówiąca o jego rasistowskich poglądach. Mówiła ona o tym, że Presley wypowiedział się o czarnoskórych w następujący sposób: "Jedyną rzecz jaką czarni mogą dla mnie zrobić jest kupowanie moich płyt i pastowanie moich butów". Dziennikarz z afroamerykańskiego tygodnika "Jet", Louis Robinson, postanowił śledzić te plotki. W trakcie kręcenia ujęć do kolejnego filmu-musicalu Presleya, Jailhouse Rock, dziennikarz przeprowadził krótki wywiad z gwiazdą. Elvis odparł zarzuty dotyczące istnienia tej wypowiedzi i jego rasistowskich poglądów. Jednak Robinson nie uwierzył Presleyowi, a wręcz był przekonany, po wysłuchaniu zeznań wielu osób, że Elvis był nikim więcej tylko rasistą. Czarnoskóry wykonawca bluesowy Ivory Joe Hunter, który słyszał plotkę, po wizycie w Graceland jednego późnego popołudnia, powiedział o Presleyu: "Był jednym z najbardziej uprzejmych ludzi jakich kiedykolwiek spotkałem". Mimo że plotka została praktycznie całkowicie zdementowana po wizycie Huntera, nadal była wykorzystywana przeciwko Presleyowi dekady później.

Zazdrość i niechęć, która powodowała i napędzała takie zachowania, była spowodowana tym, że Elvis, będąc u szczytu swojej kariery miał "rzucić swoich czarnych przyjaciół w niepamięć". W XXI wieku, stwierdzenie, że "Presley ukradł muzykę czarnym" znajduje jeszcze swoich zwolenników. Znanym afroamerykańskim artystą, który odrzucał tę plotkę, był Jackie Wilson, który powiedział: "Dużo ludzi oskarżało Elvisa o "kradzież czarnej muzyki", gdy tak naprawdę prawie każdy afroamerykański wykonawca skopiował wizerunek i ruchy Elvisa." Podczas całej kariery Presleya, odrzucał on jakiekolwiek stwierdzenia o jego rasistowskich poglądach.

Śmierć

Dziennikarz Tony Scherman napisał w pierwszych miesiącach 1977 roku: "Elvis Presley stał się karykaturą. Nie jest już tak energiczny jaki był wcześniej. Ma ogromną nadwagę. Jego umysł jest niszczony przez leki, które codziennie zażywa. Jest wyczerpany, co widoczne jest na jego występach." W Aleksandrii w Luizjanie, piosenkarz był na scenie mniej niż godzinę i był "niemożliwy do zrozumienia". Presley nie pojawił się w Baton Rouge. Nie był on w stanie wstać z łożka, a reszta jego trasy koncertowej została anulowana. Mimo pogorszenia się jego stanu zdrowotnego, nadal wyruszał w trasy koncertowe. W Rapid City w Południowej Dakocie, "piosenkarz był tak zdenerwowany, że z trudem mógł swobodnie mówić do publiczności". Według historyka zajmującego się życiem i karierą Elvisa Presleya, Samuela Roya, "nie był on w stanie wykonać jakiegokolwiek prostego ruchu". Inny historyk zajmujący się problematyką życia ikony, Peter Guralnick wspomina o tym, jak "fani stawali się coraz bardziej rozczarowani, a Elvis to obserwował, będąc ograniczony tylko do życia w swoim pokoju w Graceland". Kuzyn Elvisa, Billy Smith, przypominał jak Elvis mógł godzinami siedzieć przed telewizorem i oglądać swoje ulubione skecze Monty Pythona lub swoje własne koncerty z lat pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i początku lat siedemdziesiątych. Jego krewny zaobserował jednak, że piosenkarz stawał się coraz bardziej obsesyjny.

Piosenka pod tytułem Way Down, która ujrzała światło dzienne 6 czerwca 1977 roku, stała się ostatnim hitem nagranym przez Presleya za jego życia. Ostatni koncert Elvisa odbył się 26 czerwca 1977 roku w Indianapolis na arenie Market Square.

Książka Elvis: Co się stało?, napisana przez jego ochroniarzy w odwecie za zwolnienie ich przez jego ojca w lipcu 1976 roku (powodem były próby pobicia dealerów narkotykowych zaopatrujących Presleya i powstrzymania go od dalszego zażywania, m.in. demerolu – dane z wywiadu braci West, zawartego w filmie "This is Elvis" z 1981 roku) została opublikowana 5 sierpnia 1977. Była to pierwsza książka, mówiąca o "prawdziwym rock'n'rollowym życiu Elvisa" i o zażywaniu przez niego narkotyków. To był wielki cios w stronę piosenkarza. Zniszczony książką, próbował on powstrzymać jej produkcję, oferując duże sumy pieniędzy wydawnictwu. W momencie tej afery, cierpiał on na wiele dolegliwości, m.in. na jaskrę, wysokie ciśnienie krwi, uszkodzenie wątroby i jelita grubego, spowodowane nadużywaniem narkotyków.

Presley miał wylecieć z Memphis w godzinach popołudniowych 16 sierpnia 1977 roku, aby rozpocząć swoją następną trasę koncertową w stanie Maine, w mieście Portland. Tego popołudnia, jego dziewczyna, Ginger Alden, znalazła go nieprzytomnego w łazience jego posiadłości w Memphis, Graceland. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa i próby przywrócenia go do życia zawiodły. Jego śmierć została oficjalnie potwierdzona o godzinie 15:30 w Baptist Memorial Hospital.

Następnego dnia, dziesiątki tysiący ludzi zgromadziły się u bram Graceland, chcąc po raz ostatni zobaczyć ikonę kultury masowej w otwartej trumnie. Jeden z kuzynów Elvisa, Billy Mann, wziął 18 000 dolarów amerykańskich za dostarczenie zdjęcia martwego artysty. Zdjęcie pojawiło się na okładce numeru "National Enquirer". Numer ten stał się najbardziej kupowanym w historii tego magazynu. Wkrótce, także jego dziewczyna Ginger Alden próbowała dorobić się na jego śmierci. Zaoferowała, za 105 000 dolarów amerykańskich, artykuł o jej życiu i relacjach z piosenkarzem, temu samemu magazynowi, na którym pojawiło się zdjęcie martwego Presleya. Gazeta, która nie chciała mieć wytoczonej sprawy, nie wyraziła zgody na jej propozycję w związku z problemami prawnymi kobiety. Presley nie przekazał jej nic w swoim testamencie.

Pogrzeb piosenkarza odbył się 18 sierpnia 1977 roku w Graceland. W pobliżu willi, pędzący samochód przejechał dwie kobiety i spowodował ich śmierć, a trzecia kobieta została krytycznie ranna. Około 80 000 gapiów pojawiło się na ulicach, które przemierzała procesja wioząca ciało Presleya. Wiadomość o jego śmierci spowodowała płacz, smutek i histerię w całych stanach, a nawet w krajach komunistycznych. Został on pochowany na cmentarzu Forest Hill.

Po jego pogrzebie na cmentarzu Forest Hill, miała miejsce próba kradzieży zwłok Elvisa i jego matki. Ciał jednak nie zdołano ukraść. W następnych dniach po przestępstwie, zwłoki zostały ekshumowane i ponownie pogrzebane w tzw. "Meditation Gardens" w Graceland.

Od chwili śmierci, Elvis miał być wielokrotnie widywany. Wśród jego fanów wciąż żyje teoria spiskowa o tym, że upozorował on swoją śmierć.

W ciągu zaledwie kilku dni, piosenki Presleya podbiły listy przebojów w wielu krajach, m.in. w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii. Była to pierwsza w historii śmierć supergwiazdy. Śmierć Michaela Jacksona i Johna Lennona były porównywane do tego zdarzenia. Śmierć ikony pozostała popularnym tematem w prasie, telewizji i radiu przez najbliższe lata

Po 1977 roku

W latach 1977-1981, sześć pośmiertnie wydanych singli podbiło listy przebojów w USA[45]. Po śmierci ojca Presleya w czerwcu 1979 roku, kontrolę nad majątkiem przejęła była żona Elvisa – Priscilla Beaulieu Presley, a w 1982 r. Graceland zostało otwarte dla fanów i turystów. Co roku do posiadłości przybywa ponad 600 tysięcy odwiedzających. Graceland jest drugim najczęściej odwiedzanym budynkiem w Stanach Zjednoczonych. Więcej ludzi odwiedza tylko Biały Dom.

W 2006 roku, posiadłość została zakwalifikowana jako Narodowy Pomnik Historyczny USA.

Elvis Presley został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame (1986), Country Music Hall of Fame (1998), Gospel Music Hall of Fame (2001) i Rockabilly Hall of Fame (2007).

W 2005 roku, trzy dawne hity Presleya: Jailhouse Rock, One Night/I Got Stung i It's Now or Never ponownie podbiły listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Siedemnaście singli zostało ponownie wydanych w 2005 roku, z czego pięć było na pięciu pierwszych miejscach list przebojów w Wielkiej Brytanii jednocześnie.

Magazyn Forbes określił Presleya jako najwięcej zarabiającego nieżyjącego celebrytę z rocznym dochodem 45 milionów dolarów amerykańskich. W 2006 roku został on zdegradowany do drugiej pozycji na tej liście. W 2007 i 2008 roku ponownie piastował pierwsze miejsce. Po śmierci Michaela Jacksona w 2009 roku, został on zdegradowany do czwartej pozycji na tej liście. W 2010 roku, ponownie powrócił on do drugiej pozycji. Utrzymał ją także w roku 2011.

Według szacunków z połowy 2011 roku, jest aż 15 tys. różnych rodzajów gadżetów związanych z Elvisem Presleyem.

5 maja 2010 roku, blisko 33 lata od śmierci króla jego osobisty lekarz – dr. George Constantine Nichopoulos, który był obecny przy znalezieniu martwego Presleya w jego toalecie ujawnił nową teorię ws. śmierci legendy rock'n'rolla. Wg medyka Presley zmarł nie na atak serca, lecz wskutek chronicznego zatwardzenia, spowodowanego niedrożnością jelit, które mogło być uleczone jedynie operacyjnie poprzez zabieg kolostomii mający na celu usunięcie części okrężnicy chorego, ale Elvis z różnych przyczyn nie zgodził się na zabieg, co prawdopodobnie kosztowało go życie. Przez jakiś czas wokół jego śmierci krążyło wiele wątpliwości, gdyż wielu fanów nie mogło i nie chciało w nią uwierzyć. Według nich, Elvis wcale nie umarł, a jego śmierć była wielką mistyfikacją. Według jednej z wersji skremowano jego "brata bliźniaka" lub woskową figurę, a on sam wiedzie do dziś życie na marginesie świata. Obecnie aspekt jego śmierci został skwapliwie wyjaśniony, np. w biografiach napisanych przez najbliższe mu osoby.

W 2027 roku, 50 lat po śmierci Elvisa zostanie ujawnione sprawozdanie z sekcji jego zwłok.

Symbol seksu

W latach pięćdziesiątych było dużo odwołań do sex appealu i atrakcyjności fizycznej piosenkarza. "Był piękny, niezwykle urokliwy.", powiedział krytyk muzyczny Mark Feeney. Reżyser Steve Binder, który nie był fanem muzyki Presleya aż do momentu zobaczenia jego występu w telewizji z 1968 roku, wypowiedział się o Presleyu w następujący sposób: "Powiem to najprościej jak mogę. Czy jesteś kobietą, czy mężczyzną – to nie robi żadnej różnicy. On na pewno przyciągnąłby twój wzrok. Tak dobrze wyglądał, że jeśli nie wiedziałabyś, że jest gwiazdą, a wszedłby do twojego pokoju w twojej obecności – wiedziałabyś, że jesteś tam z kimś wyjątkowym." Jego ruchy na koncertach, a także fizyczne piękno było odpowiedzialne za coraz częstsze spoglądanie na Presleya z erotycznego punktu widzenia. W jego nekrologu, Lester Bangs określił go jako "faceta, który wprowadził seks do kultury masowej". Słowa Eda Sullivana o tym, że "Presley ma plastikową butelkę w spodniach" od razu wywołały wiele plotek i insynuacji.

Mimo tego, że wizerunek Elvisa był określany jako ikona heteroseksualności, to niektórzy krytycy mówią o tym, że był on "niejednoznaczny". Brett Farmer, widząc Presleya tańczącego i śpiewającego w filmie Jailhouse Rock, określił go jako przedstawiającego "specyficzny i w pewien sposób inny erotyczny styl płci męskiej". Według Yvonne Tasker, "Elvis pokazał nowy obraz heteroseksualnej białej klasy robotniczej jako agresywnej".

Obwołanie Elvisa Presleya symbolem seksu, przyczyniło się do powstawania plotek o jego romansach z Hollywoodzkimi gwiazdami filmowymi. Kobiety, o których mówiono, że romansowały z Elvisem Presleyem to Natalie Wood (w latach pięćdziesiątych), Connie Stevens i Ann Margret (w latach sześćdziesiątych), Candice Bergen i Cybill Shepherd (w latach siedemdziesiątych). June Juanico, jedna z wcześniejszych dziewczyn Presleya, obwiniała Parkera za dobieranie mu partnerek z myślą o zarobku. Presley, jednakże, nie czuł się komfortowo, gdy plotkowano o jego romansach w sferach aktorskich Hollywood. Tym bardziej, że większość romansów, o których mówiono, było nieprawdziwych.

Legenda

"Przed Elvisem, nie było niczego", powiedział członek jednej z największych grup muzycznych w historii, John Lennon.

Po pierwszym występie w The Ed Sullivan Show w 1956 roku, Presley został zauważony i był w centrum uwagi całego narodu amerykańskiego. Jako jeden z prekursorów "rock'n'rolla", nie był on tylko kimś, kto określił tylko nowy gatunek w muzyce, ale odcisnął swój ślad także w kulturze młodzieżowej i w modzie. Rock'n'roll, mając swoje początki w twórczości czarnoskórych amerykanów, nie był popularny aż do czasu pojawienia się Elvisa. Presley, "będąc białym i brzmiąc jak czarnoskóry, otworzył drzwi do kultury popularnej dla afroamerykanów". Wraz z pojawieniem się Presleya, narodził się nowy rodzaj akceptacji rasowej. Czarnoskóry pionier rock'n'rolla Little Richard powiedział: On był integratorem. Elvis był jak zbawienie. Nigdy nie puściliby muzyki czarnoskórych, gdyby nie on. On otworzył drzwi dla muzyki czarnoskórych. Al Green, czarnoskóry artysta, który był prekursorem innego gatunku – soulu, powiedział: "On rozkruszył lód dla nas wszystkich". Elvis Presley zwrócił także uwagę ludzi na świat muzyki. W wieku 21 lat, kiedy pojawił się w telewizyjnym show Sullivana, został jednym z najpopularniejszych ludzi na całej planecie.

Nazwisko, głos i image Presleya są bez zastanowienia rozpoznawane przez większość populacji ludzkiej dookoła globu. Zainspirował on wielu odtwórców. Od dekad, stanowi on najczęściej odwzorowywaną osobistość przez odtwórców. W Stanach Zjednoczonych każdy stan ma swój fanklub Elvisa, z wyjątkiem trzech. Fankluby są także w wielu innych krajach na całej planecie. Według wielu ankiet i badań, Presley jest największym człowiekiem w dziejach kultury popularnej. "Elvis Presley jest największym artystą XX wieku" – powiedział kompozytor Leonard Bernstein. "On rozpoczął nową falę i zmienił wszystko – muzykę, język, modę. Od tego zaczęła się ta cała rewolucja społeczno-kulturalna. Lata sześćdziesiąte powstały z tego." – powiedział Bob Dylan, wokalista będący jedną z głównych postaci kultury masowej od ponad czterech dekad. Dylan powiedział, że gdy pierwszy raz słyszał Presleya, było to jak "prawdziwa ucieczka z więzienia".

Legenda „króla rock-and-rolla” przetrwała jego śmierć. Miliony jego fanów w ogóle nie przyjęły tego faktu do wiadomości, wierząc, że uciekł on w prywatność i wiedzie gdzieś spokojne życie na marginesie wielkiego świata. Do dziś, choć coraz rzadziej, bulwarowe pisma przynoszą informacje o jego miejscach schronienia. Jego muzyka ciągle utrzymuje popularność. Doczekał się też wielu trybutowych artystów, którzy z mniejszym lub większym powodzeniem naśladują jego muzykę i sceniczną osobowość.