Powiedz o tym miejscu
pl

Henryk Minkiewicz

Gen. dyw. Henryk Minkiewicz s. Kazimierza i Karoliny z Michałowskich, ur. 19 I 1880 w Suwałkach. Student medycyny na UJ i malarstwa w ASP w Krakowie. Dowódca 3 pułku piechoty Leg. W WP od 1918, dowódca GO „Bug”, dowódca 2 DP Legionów. Generał dywizji mianowany 15 VII 1924. W latach 1924–1929 dowódca KOP. Od 1934 w stanie spoczynku. Odznaczony Virtuti Militari 5 kl., KOOP 2 i 3 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych czterokrotnie. Żonaty z Marią z Markowskich, bezdzietny.

CAW, AP 8879, VM 73-6702, KW 80-2541; MiD WIH, Ł.W. 015/2 z 1940.

***

Był synem Kazimierza, urzędnika skarbowego i Karoliny z Michałowskich oraz bratem Romualda. Ukończył gimnazjum w Mariampolu. Od 1898 studiował nauki przyrodnicze w Petersburgu. W tym czasie związał się z Polską Partią Socjalistyczną. W 1902 – porzuciwszy uczelnię petersburską – przeniósł się do Krakowa, gdzie przez rok studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie – malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych, której również nie ukończył.

Po definitywnej rezygnacji ze studiów w 1904 poświęcił się działalności politycznej, był m.in. członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego PPS oraz bliskim współpracownikiem Józefa Piłsudskiego. Działał w Organizacji Bojowej PPS PPS-FR, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim "Strzelec". W 1909 wraz Kazimierzem Pużakiem wykonał w Rzymie wyrok śmierci na policyjnym prowokatorze, Edmundzie Tarantowiczu. Po konflikcie z Józefem Piłsudskim, do którego doszło w 1912 (prawdopodobnie z powodu umniejszenia znaczenia oddziału zakopiańskiego "Strzelca"), został usunięty z ZSS i ZWC.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, otrzymując stopień porucznika i funkcję dowódcy kompanii w II Brygadzie. W trakcie służby awansował do rangi podpułkownika i stanowiska dowódcy 3 Pułku Piechoty Legionów. 6 lipca 1916 w bitwie pod Kostiuchnówką został ranny i wzięty przez Rosjan do niewoli, z której po roku zbiegł.

W lipcu 1917 przystąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Będąc w jej szeregach awansował do stopnia pułkownika, sprawując m.in. funkcję dowódcy I Brygady Piechoty oraz komendanta Garnizonu Warszawa. W listopadzie 1918 kierował akcją rozbrajania oddziałów niemieckich oraz zajmowania ważnych obiektów przez żołnierzy PSZ. 29 listopada został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Wojskowego "Przemyśl".

W latach 1918-1920 walczył na froncie wschodnim. Najpierw jako dowódca grup operacyjnych brał udział w walkach z Ukraińcami, a później – na czele 2 Dywizji Piechoty Legionów – walczył z Armią Czerwoną podczas wojny polsko-bolszewickiej. 1 czerwca 1919 otrzymał awans na stopień generała brygady. Uczestniczył w bitwie warszawskiej, będąc od 25 lipca 1920 zastępcą gubernatora Warszawy i dowódcy 1 Armii, gen. Franciszka Latinika.

Po zakończeniu wojny z Sowietami został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Funkcję tę pełnił do 1 września 1924. Oddelegowany do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych, otrzymał nominację na stanowisko p.o. dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza z zadaniem jego sformowania. 1 grudnia 1924 został awansowany do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 9 lokatą w korpusie generałów. 16 lutego 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go dowódcą KOP.

Pomimo dużych osiągnięć dowódczych i organizacyjnych, 7 maja 1929 na polecenie Józefa Piłsudskiego został zwolniony z zajmowanego stanowiska. Zamieszkał w osadzie wojskowej Jamno w powiecie brzeskim. Do 1934, kiedy to przeszedł w stan spoczynku, pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych.

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 i sowieckiej napaści na Polskę został aresztowany przez NKWD, pomimo zaawansowanego wieku i statusu oficera w stanie spoczynku, i osadzony w obozie w Kozielsku. Był najwyższym rangą jeńcem w obozie. Ponadto cieszył się dużym autorytetem, dzięki któremu stał się dla oficerów swego rodzaju arbitrem, będąc także doradcą i opiekunem młodszych stopniem kolegów, przez co zyskał ich uznanie i szacunek.

7 kwietnia 1940 wyruszył się w swoją ostatnią drogę z czwartym transportem, razem z majorem Adamem Solskim, którego notes został odnaleziony na miejscu kaźni w lesie katyńskim. Z ostatniego w nim zapisu wynika, że mjr Solski został zamordowany 9 kwietnia, co oznacza, iż tego samego dnia zabito także gen. Minkiewicza.

Małżeństwo

Henryk Minkiewicz był żonaty ze starszą od niego o dwa lata Marią Markowską, poetką, zmarłą w 1939. Ich związek był bezdzietny.

Odznaczenia

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
  • Krzyż Niepodległości
  • Krzyż Walecznych (czterokrotnie)

 

Źródło informacji: wikipedia.org, radaopwim.gov.pl

Brak miejsc

    loading...

        ImięRodzaj relacjiData urodzeniaData śmierciOpis
        1Franciszek LatinikFranciszek Latinikdowódca17.07.186429.08.1949
        2Józef PiłsudskiJózef Piłsudskidowódca05.12.186712.05.1935

        14.02.1919 | Rozpoczęła się wojna polsko-bolszewicka

        Wojna polsko-bolszewicka (wojna polsko-sowiecka, wojna polsko-rosyjska 1919-1921, wojna polsko-radziecka) – wojna pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą a Rosją Radziecką, dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w republiki radzieckie zgodnie z doktryną i deklarowanymi celami politycznymi („rewolucja z zewnątrz”) rosyjskiej partii bolszewików.

        Prześlij wspomnienia

        15.08.1920 | Wojna polsko-bolszewicka: w czasie bitwy warszawskiej polska armia powstrzymała ofensywę bolszewicką

        Bitwa Warszawska (pot. Cud nad Wisłą) – bitwa stoczona w dniach 13–25 sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i przekreśliła plany rozprzestrzenienia rewolucji na Europę Zachodnią. Zdaniem Edgara D’Abernon była to 18. z przełomowych bitew w historii świata. Kluczową rolę odegrał manewr Wojska Polskiego oskrzydlający Armię Czerwoną przeprowadzony przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego, wyprowadzony znad Wieprza 16 sierpnia, przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy.

        Prześlij wspomnienia

        Dodaj słowa kluczowe