Powiedz o tym miejscu
pl

Ludwik Kmicic-Skrzyński

Dodaj nowe zdjęcie!

Ludwik Kmicic-Skrzyński (ur. 26 sierpnia 1893 w Odessie, zm. 14 lutego 1972 w Manchesterze) – generał brygady Wojska Polskiego.

Po ukończeniu gimnazjum w Tyflisie w Gruzji wyjechał do Francji, gdzie studiował w Nancy na wydziale chemicznym politechniki. W 1911 roku studiował na Politechnice w Liège, w Belgii. W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego, zorganizował w Nancy pluton Związku Strzeleckiego i został jego dowódcą.

W 1914 przyjechał do Krakowa, gdzie był słuchaczem kursu oficerskiego Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich.

Był członkiem tzw. "ułańskiej siódemki" – patrolu Władysława Prażmowskiego "Beliny", który w nocy z 1 na 2 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa.

Następnie pełnił funkcje: dowódcy plutonu w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego (1914-1915), dowódcy 7 kompanii w 5 Pułku Piechoty Legionów (od maja 1915-do lutego 1916[2]) i ponownie służba w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 został internowany w obozie w Beniaminowie, gdzie przebywał do sierpnia 1918.

W październiku 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą szwadronu, a potem zastępcą dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów w Chełmie. Wraz z tym pułkiem uczestniczył w zdobyciu Wilna i wyprawie kijowskiej. W lipcu 1920 został dowódcą 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich na czele, którego walczył w bitwie warszawskiej, w walkach na Suwalszczyźnie, operacji nad Niemnem i w ostatniej ofensywie na Krzywicze kończącej wojnę polsko-bolszewicką. W marcu 1921 został skierowany na kurs dokształcający do Centralnej szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

Od października 1921 do października 1924 w zastępstwie pełnił obowiązki dowódcy 11 Pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie. Od październiku 1924 do października 1925 roku studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu został mianowany szefem sztabu 2 Dywizji Kawalerii. We wrześniu 1926 przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wojskowych i wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego Departamentu II Kawalerii[4]. Od 27 czerwca 1927 pełnił służbę w Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko oficera instruktora.

31 maja 1927 wojewoda poleski zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Skrzyński” na „Skrzyński-Kmicic”.

2 marca 1929 objął dowództwo Brygady Kawalerii „Białystok”, która z dniem 1 kwietnia 1937 została przemianowana na Podlaską Brygadę Kawalerii. Brygadą dowodził przez dziesięć lat i sześć miesiecy! W międzyczasie, od 10 listopada 1931 do 15 lipca 1932 był słuchaczem VI Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.

Wraz z Podlaską Brygadą Kawalerii wziął udział w kampanii wrześniowej początkowo w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” a następnie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Wziął udział w bitwie pod Kockiem i w dniu 6 października 1939 dostał się do niewoli. W niewoli niemieckiej przebywał w Opawie a od 24 stycznia 1942 w Oflagu II B Arnswalde. Następnie od połowy maja 1942 do kwietnia 1945 w Oflagu II D Gross-Born. Po opuszczeniu obozu wyjechał do Włoch i wstąpił do II Korpusu Polskiego.

Po rozwiązaniu korpusu wyjechał do Anglii i zamieszkał w Manchesterze, gdzie pracował fizycznie jako robotnik w tamtejszych fabrykach. Niezależnie od pracy zarobkowej działał aktywnie w środowisku kawaleryjskim. Zajmował się również publicystyką dotyczącą historii kawalerii z okresu II Rzeczypospolitej. Opublikował w Londynie na łamach „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej” szereg artykułów oraz swoich wspomnień i relacji z I i II wojny światowej. Zmarł w dniu 14 lutego 1972 roku w Manchesterze i został pochowany na cmentarzu South End.

 

Źródło informacji: wikipedia.org

Brak miejsc

    loading...

        ImięRodzaj relacjiData urodzeniaData śmierciOpis
        1Franciszek KleebergFranciszek Kleebergdowódca01.02.188805.04.1941

        14.02.1919 | Rozpoczęła się wojna polsko-bolszewicka

        Wojna polsko-bolszewicka (wojna polsko-sowiecka, wojna polsko-rosyjska 1919-1921, wojna polsko-radziecka) – wojna pomiędzy odrodzoną Rzeczpospolitą a Rosją Radziecką, dążącą do podboju państw europejskich i przekształcenia ich w republiki radzieckie zgodnie z doktryną i deklarowanymi celami politycznymi („rewolucja z zewnątrz”) rosyjskiej partii bolszewików.

        Prześlij wspomnienia

        30.09.1939 | Zwycięstwo Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" gen. Franciszka Kleeberga nad siłami sowieckimi w bitwie pod Parczewem

        Bitwa pod Parczewem była bojem spotkaniowym stoczonym w dniach 29-30 września 1939 roku pomiędzy maszerującymi w kierunku Kocka oddziałami Grupy Operacyjnej "Polesie", a wojskami sowieckimi zajmującymi wschodnie ziemie polskie. Starcie zakończyło się polskim zwycięstwem.

        Prześlij wspomnienia

        02.10.1939 | Kampania wrześniowa: bitwa pod Kockiem 1939

        Bitwa pod Kockiem – bitwa kampanii wrześniowej, stoczona od 2 do 6 października 1939 pomiędzy oddziałami polskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" gen. Kleeberga a niemieckimi oddziałami XIV Korpusu Zmotoryzowanego gen. von Wietersheima. Taktycznie bitwa była zwycięska dla Polaków, jednak strategicznie wygrali Niemcy. Była to ostatnia bitwa kampanii wrześniowej stoczona przez regularne wojsko.

        Prześlij wspomnienia

        Dodaj słowa kluczowe