Dokonano oblotu radzieckiego śmigłowca szturmowego Mi-28

Historia

Prototyp Mi-28 wykonał pierwszy lot w 1982. W 1984 lotnictwo Związku Radzieckiego na podstawowy śmigłowiec przeciwpancerny wybrało konkurencyjną konstrukcję Kamowa Ka-50. Prace nad Mi-28 kontynuowano, jednak ich natężenie wyraźnie osłabło. W 1988 podjęto decyzję o rozpoczęciu produkcji w zakładach Rosvertol w Rostowie nad Donem. W styczniu 1988 pierwszy lot wykonał prototyp wersji Mi-28A. Otrzymał on mocniejsze silniki i tylne śmigło w układzie „X”. W 1993 po wyprodukowaniu drugiego prototypu program Mi-28A został anulowany. Główna przyczyną był brak możliwości działania w nocy a także konkurencja ze strony Ka-50. Kolejny wariant śmigłowca Mi-28N wykonał swój pierwszy lot w listopadzie 1996. Główną różnicą w stosunku do poprzedników był radar umieszczony w owalnej obudowie umieszczonej powyżej wirnika głównego. Jest to rozwiązanie podobne do zastosowanego w amerykańskim AH-64D. Dzięki zmianom śmigłowiec uzyskał możliwość operowania w każdych warunkach pogodowych i w nocy. Ponieważ specyfikacja zimnowojenna zakładająca specjalizacje śmigłowca w zwalczaniu broni pancernej uległa zmianie na rzecz śmigłowca mogącego zwalczać szerszy wachlarz celów, śmigłowiec Ka-50 utracił wszystkie swoje atuty. W 2003 dowódca Rosyjskich Sił Powietrznych ogłosił że Mi-28N stanie się podstawowym uderzeniowym śmigłowcem Rosji. Pierwsze śmigłowce weszły do służby w 2009 r. Wersja eksportowa jest oznaczona Mi-28NE. Pierwszym odbiorcą eksportowym jest Kenia, która kupiła 16 śmigłowców. Ponadto Irak zamówił 5 sztuk, a Algieria 42 sztuki[1].

Konstrukcja

Jest to śmigłowiec projektowany jako następca Mi-24 i oparty na jego konstrukcji. W porównaniu z poprzednikiem miał charakteryzować się większą zwrotnością, głównie po to, aby mógł być równorzędnym odpowiednikiem nowoczesnych śmigłowców bojowych, takich jak np. AH-64. Aby to osiągnąć praktycznie zrezygnowano z przedziału pasażerskiego. Zostawiono tylko drobny przedział dla 2,3 osób z tyłu maszyny, do którego wchodzi się przez drzwiczki z lewej strony kadłuba. Pomieszczenie jest małe, nieklimatyzowane i pozbawione okien oraz wentylacji. Jest przeznaczone do sytuacji awaryjnych np. do ewakuacji załogi zestrzelonego śmigłowca czy samolotu. Przedział bojowy jest zbudowany w układzie tandem tzn. siedzenie strzelca znajduje się pod miejscem dla pilota. Kabina jest klimatyzowana oraz hermetyczna. Dołożono wszelkich starań by zapewnić pilotom i ważnym podzespołom maszyny bezpieczeństwo. Szyby przedziału pilotów są wykonane ze szkła pancernego, wytrzymującego ostrzał z broni o kalibrze równym lub mniejszym niż 12,7 mm oraz uderzenia odłamków rakiet kierowanych. Dodatkowo elementy nieprzeźroczyste wykonano z pancerza tytanowego, ceramicznego. Śmigłowiec został skonstruowany tak, że kluczowe elementy struktury osłonięte są mniej ważnymi. Najważniejsze elementy są podwojone (oba zestawy są wyraźnie rozdzielone). Np. pojedyncze trafienie nie niszczy obu silników. Pośrodku kadłuba znajdują się liczne zbiorniki paliwowe z tworzywa samouszczelniającego się, otoczone powłoką kompozytową oraz zewnętrzną powłoką metalową; trafienie zbiornika paliwa kulą lub pociskiem z działka nie powoduje wybuchu, pożaru ani wycieku paliwa.