Dokonano oblotu samolotu transportowego An-124 Rusłan

Historia

Prototyp o numerze (SSSR 82002, Nr 318) oblatano 26 grudnia 1982 w Kijowie. Produkcję seryjną rozpoczęto, według różnych źródeł, w 1982 lub 1984 roku, w dwóch zakładach: Aviant, w Kijowie (obecnie Ukraina) (w latach 1982-2003) oraz Aviastar w Uljanowsku (obecnie Rosja) (w latach 1984-2004). Maszyna weszła do służby w radzieckich wojskowych siłach transportowych w styczniu 1987 roku. Wraz z rozpadem Związku Radzieckiego, zaprzestano wytwarzania samolotu, niektóre źródła mówią o końcu produkcji w połowie lat 90. XX wieku. W latach 2000 do 2004 ukończono 5 egzemplarzy, których produkcji nie doprowadzono do końca wcześniej. W roku 2001 i 2002 dostarczono klientom po 1, a w 2004 – 3 egzemplarze maszyn w wersji An-124-100. Od tego czasu zaczęto rozważać ponowne uruchomienie produkcji wersji ze zmodernizowaną awioniką i ładownością podwyższoną o 30 t do 150 t. Pierwotnie wznowienie produkcji planowano na lata 2007/2008. Na przeszkodzie stanęły problemy natury formalno-prawnej, m.in. spór o miejsce produkcji pomiędzy – obecnie ukraińskimi zakładami Antonowa a Rosją jako prawnym następcą ZSRR. W 2009 roku, na rosyjskich targach lotniczych MAKS w Moskwie, rosyjskie ministerstwo obrony miało podać, według agencji RIA Novosti, że zapadły decyzje dotyczące wznowienia produkcji. 10 grudnia 2009 Dmitrij Miedwiediew podjął decyzję o transakcji dotyczącej dostaw 20 sztuk An-124 do roku 2020 dla sił powietrznych Federacji Rosyjskiej, za podpisanie umów do dnia 10 czerwca 2010 roku miał odpowiadać Władimir Putin.

Największy cywilny użytkownik An-124 (10 sztuk), linie lotnicze Volga-Dnepr Airlines, czarterowy przewoźnik cargo, wyraziły zainteresowanie nabyciem od 20 do 40 (zależnie od źródeł) nowych egzemplarzy w latach 2011-2020.

Konstrukcja

Półskorupowa, w układzie górnopłata, wykonana z duraluminium. Kabina dla sześcioosobowej załogi hermetyzowana. W nowszych wersjach, np. An-124-100, kabina planowana jako czteroosobowa. Za nią znajduje się kabina socjalna, przeznaczona do wypoczynku i snu załogi zamiennej, w dalszej części górnego pokładu, przewidziano również hermetyzowaną kabinę dla ekipy obsługi ładowni lub do 88 osób.

Duża, częściowo hermetyzowana ładownia, ma wymiary 36,5 × 6,4 × 4,4 m (dł. x szer. x wys.) i kubaturę 1160 m³ (w porównaniu ładownia Lockheed C-5 Galaxy: 36,91 × 5,79 × 4,09 m i kubatura 880 m³). Wrota ładowni znajdują się w hydraulicznie unoszonej sekcji dziobowej oraz w części ogonowej kadłuba. Komora ładunkowa wyposażona w dwie suwnice o łącznej nośności 20 000 kg. Podwozie 24 kołowe, chowane do kadłuba, w układzie trójpodporowym: podwozie główne składa się dwóch zespołów po pięć dwukołowych goleni po obu stronach kadłuba, podwozie przednie z dwóch dwukołowych goleni. Dzięki niezwykle solidnej konstrukcji podwozia samolot może lądować na lotniskach o słabej infrastrukturze i na nieprzygotowanych, bądź nieutwardzonych pasach lub na zmrożonym śniegu. Specyficzna konstrukcja przedniego podwozia z podwójną golenią umożliwia jego częściowe wciągnięcie na ziemi, pochylenie całego kadłuba do przodu i załadunek np. pojazdów, mogących wjeżdżać do ładowni wprost z płyty lotniska, bez użycia dodatkowych ramp i podnośników. Znajdujące się na wyposażeniu dwa agregaty APU umożliwiają samodzielne uruchomienie silników maszyny, nawet w przypadku braku urządzeń rozruchowych na danym lotnisku. Taka konstrukcja samolotu zapewnia mu znaczną niezależność od wyposażenia docelowych lotnisk, istotnie zwiększając jego uniwersalność i zakres zastosowania.

Wersje

An-124 Rusłan

Ciężki strategiczny samolot transportowy (wersja wojskowa)

An-124-100

Ciężki cywilny samolot transportowy

An-124-100M-150

Ciężki cywilny samolot transportowy z zachodnią awioniką

An-124-102

Ciężki cywilny samolot transportowy z kokpitem wyposażonym w nowoczesną awionikę typu EFIS

An-124-130

Planowana wersja rozwojowa

An-124-135

An-124-150

Nowa wersja rozwojowa

An-124-200

Planowana wersja rozwojowa z silnikami General Electric CF6-80C2, o ciągu 263 kN każdy

An-124-210

Wersja planowana wspólnie z Air Foyle, mająca spełnić wymogi brytyjskiego programu Short Term Strategic Airlifter (STSA) z silnikami Rolls-Royce RB211-524H-T, o ciągu 264 kN każdy oraz awioniką Honeywell; program STSA przerwano w sierpniu 1999, po wznowieniu wygrał go Boeing C-17A.

Wymiary

• Rozpiętość 73,3 m
• Długość 69,1 m
• Wysokość 21,08 m
• Powierzchnia nośna 628 m²

Masy

• Własna 175 000 kg
• Startowa 392 000 kg
• Do lądowania 330 000 kg
• Paliwa 213 740 kg
• Zapas paliwa 270 000 l

Osiągi

• Prędkość maks. 850 km/h
• Prędkość przelotowa 750 km/h
• Prędkość minimalna 245 km/h
• Pułap 12 000 m
• Pułap praktyczny 9500 m
• Zasięg 16 090 km
• Długotrwałość lotu 20 godz.