Otto Skorzeny

Otto Skorzeny (ur. 12 czerwca 1908 w Wiedniu, zm. 5 lipca 1975 w Madrycie) – austriacki oficer niemieckich jednostek Waffen-SS podczas II wojny światowej, znany z przeprowadzenia kilku spektakularnych operacji dywersyjnych komandosów.

Przed wojną 

Jego rodzina wywodziła się z Wielkopolski, z miejscowości Skorzęcin (woj. wielkopolskie, powiat gnieźnieński).

Skorzeny urodził się 12 czerwca 1908 w Wiedniu w Austrii, w rodzinie o tradycjach wojskowych. W 1926 rozpoczął studia inżynierskie w wyższej szkole technicznej w Wiedniu. Jako student przyjęty do korporacji akademickiej Burschenschaft Markomannia zu Wien, której członkostwo wiązało się z odbywaniem obowiązkowych menzur. Po nich została mu charakterystyczna blizna na policzku. W 1931 wstąpił do austriackiego odłamu partii nazistowskiej, a następnie do SA, ujawniając zdolności przywódcze. 12 marca 1938, podczas przyłączenia Austrii do Niemiec, Skorzeny ochronił prezydenta Austrii, Wilhelma Miklasa przed zastrzeleniem przez SA-manów.

II wojna światowa 

Po wybuchu II wojny światowej, Skorzeny, pracujący jako mechanik, zgłosił się na ochotnika do służby w lotnictwie (Luftwaffe), lecz odrzucono go z powodu wieku – powyżej 30 lat. Wstąpił wówczas do oddziałów Waffen-SS i w składzie dywizji Das Reich wziął udział w kampanii na Bałkanach i w ZSRR. Pod koniec 1941 został ranny w głowę. Po wyjściu ze szpitala został przydzielony do dywizji Leibstandarte Adolf Hitler. Za dokonania na froncie został odznaczony Krzyżem Żelaznym. 20 kwietnia 1943 został awansowany na stopień Hauptsturmführera.

Następnie Skorzeny został skierowany do nowo powstających jednostek niemieckich sił specjalnych.

Operacja Eiche

Benito Mussolini i Adolf Hitler

Hotel Albergo-Rifugio, 1943

26 lipca 1943 otrzymał od Hitlera rozkaz uczestnictwa w operacji o kryptonimie Eiche (operacja dąb), mającej na celu uwolnieniewłoskiego dyktatora Benito Mussoliniego, który dzień wcześniej został uwięziony przez antyfaszystowski rząd włoski. Akcją miał dowodzić generał Kurt Student, doświadczony oficer Wehrmachtu. Nikt jednak nie wiedział, gdzie Włosi ukryli Mussoliniego. Niemcy musieli czekać, ażwywiad ustali miejsce uwięzienia dyktatora. We Włoszech działało co najmniej 10 000 niemieckich agentów i wykrycie go było tylko kwestią dni. Napływały informacje, że widziano Mussoliniego na wyspie Ponza, później w Santa Maddalena na Sardynii. Było to zgodne z prawdą, gdyż dyktatora często przewożono w różne miejsca, co wynikało z obawy, że Niemcy zechcą go uwolnić. Skorzeny przebrany za żeglarza dowiedział się, że Mussolini jest w porcieLa Maddalena, jednak plan ataku drogą morską pokrzyżowało przeniesienie duce w inne miejsce. 3 września 1943 alianci uderzyli na Włochy kontynentalne (operacja Baytown)[3].

Na początku września niemiecki nasłuch radiowy wykrył wzmożoną pracę włoskiej radiostacji w rejonie góry Gran Sasso (wysokość 2912 metrów), co mogło wskazywać, że tam właśnie uwięziono obalonego dyktatora. Wkrótce wywiad ustalił, że więzieniem duce jest hotel Albergo-Rifugio, znajdujący się w ośrodku narciarskim Campo Imperatore. Bez wątpienia miejsce wybrano znakomicie, gdyż prowadziła tam tylko jedna droga: kolejka linowa, którą oczywiście łatwo było zablokować. Ponadto Niemcy bardzo mało wiedzieli o tym obiekcie i jedynym wyjściem z sytuacji było przeprowadzenie lotu rozpoznawczego. To jednak rodziło niebezpieczeństwo zaalarmowania strażników Mussoliniego. Zdecydowano, że bombowiec Heinkel He 111, wyposażony w kamerę, będzie leciał na wysokości ponad 5000 metrów, co uchroni go przed zidentyfikowaniem przez Włochów, zaś teleobiektyw umożliwi zrobienie zdjęć wystarczająco dokładnych, aby rozpoznać wszystkie obiekty na szczycie góry.

Zwiad lotniczy dostarczył informacji o płaskim terenie, możliwym do lądowania. W tym czasie inna grupa miała zdobyć stację kolejki linowej u stóp góry. Luftwaffe oszacowało możliwe straty w ludziach na 80%.

Skorzeny i Mussolini w chwilę po opanowaniu hotelu, 12 września 1943

Po ustaleniu miejsca pobytu Mussoliniego, 12 września 1943 generał Kurt Student dowodził atakiem na hotel Albergo-Rifugio na zboczu góry w Apeninach. W ataku brali udział spadochroniarze generała Studenta oraz komandosi Skorzenego (108 żołnierzy, w tym 26 Skorzenego), przewiezieni dziewięcioma szybowcami transportowymi DFS 230. 300 ludzi wyruszyło lądem, by opanować stację kolejki; sprawnie złamali blokady drogowe i szybko opanowali stację. Oddziały Skorzenego błyskawicznie zajęły teren hotelu.

Otto Skorzeny na Pomorzu, styczeń 1945

Sytuacja była opanowana, nie padł nawet jeden strzał ze strony włoskichkarabinierów pilnujących byłego dyktatora. Mussolini był wolny po 12 minutach od lądowania.

Skorzeny opracował kilka wersji odwrotu. Pierwsza przewidywała, że z uwolnionym Mussolinim zjadą na dół kolejką opanowaną przez żołnierzy majora Morsa i ruszą w stronę pobliskiego lotniska w Aquila de Abruzzi, które wcześniej zostanie zajęte i utrzymane do momentu, aż wylądują tam trzy samoloty He 111, z których jeden zabrałby duce i żołnierzy, zaś pozostałe, krążąc w powietrzu, osłaniałyby odwrót i utrzymywały wojska włoskie w odpowiedniej odległości od pasa startowego. Jednakże nie udało się nawiązać łączności radiowej z oddziałem, który miał opanować lotnisko. W tej sytuacji z tego planu zrezygnowano.

Drugi wariant przewidywał, że na polu przy dolnej stacji kolejki linowej wylądowałby niewielki, lekki samolot Fieseler Fi 156 Storch, do którego wsiadłby Mussolini. Było to najbezpieczniejsze rozwiązanie, lecz Skorzeny rozmawiając przez telefon z żołnierzami obsadzającymi dolną stację dowiedział się, że samolot, który tam wylądował, uległ uszkodzeniu. Pozostał więc trzeci wariant.

Nad hotelem krążył drugi Fieseler Storch, pilotowany przez kapitana Heinricha Gerlacha, uważanego za świetnego pilota. Wylądował na łące przy hotelu. Samolot był dwumiejscowy, jednak Skorzeny nie zgadzał się na odstąpnie od Mussoliniego. Ostatecznie wszyscy trzej odlecieli, z kłopotami, przeciążonym samolotem. Ostatecznie Gerlach przetransportował bezpiecznie Mussoliniego i Skorzenego na lotnisko Practica di Mare. Tam czekał już na nich Heinkel He 111, który natychmiast zabrał duce i Skorzenego do Wiednia, skąd po krótkim odpoczynku Mussolini poleciał do Wilczego Szańca, na spotkanie z Hitlerem. Za tę akcję Skorzeny został awansowany na stopień Sturmbannführer i odznaczony Krzyżem Rycerskim.

Będący pod wrażeniem sukcesu w operacji, Hitler powierzył Skorzenemu kontrolę nad wszystkimi siłami specjalnymi III Rzeszy. Postępujący upadek III Rzeszy sprawił, że powstały plany kolejnych akcji specjalnych.

Inne operacje:

• operacja "Mickey Mouse"
• operacja "Panzerfaust"
• seria akcji sabotażowych wspomagających ofensywę w Ardenach, żołnierzy przebranych w amerykańskie mundury (operacja "Greif"), m.in. 150 Brygady Pancernej
• walki na Pomorzu w roku 1945, m.in. obrona Malborka

W ostatnich miesiącach wojny Skorzeny organizował w Niemczech oddziały partyzantów.

Otto Skorzeny jako świadek podczas Procesów norymberskich, listopad 1945 Po wojnie

Po wojnie Otto Skorzeny, w okolicach Salzburga oddał się w ręce aliantów, był sądzony, jednakże zarzuty stawiane mu zostały obalone. Alianci osadzili go w obozie dla jeńców wojennych, z którego w tajemniczy sposób uciekł w lipcu 1948. Dostał się do Hiszpanii, gdzie założył firmę.

Był związany rzekomo z tajną nazistowską organizacją ODESSA, która miała ułatwiać przerzut zbrodniarzy hitlerowskich do krajów nie posiadających umowy o ekstradycji, takich jak np.Argentyna, Brazylia, Chile.

Umarł w Madrycie 5 lipca 1975 roku na raka. Jego ciało zostało poddane kremacji, prochy umieszczono w Döblinger Friedhof w Wiedniu.

Inne informacje 

Niemcy zazwyczaj wymawiali jego nazwisko "skorceny" lub "szkorceny", gdyż właściwa wymowa, trudna dla Niemców, brzmiała "skożeny". Jedną z niewielu osób, która potrafiła poprawnie wymówić austriackie nazwisko Skorzenego, był sam Adolf Hitler, który również pochodził z Austrii.

Skorzeny został przez Mossad poproszony o pomoc, gdy przebywał w Hiszpanii w 1963 r. i zgodził się udzielić informacji na temat Niemców, pracujących w Egipcie – zwłaszcza naukowców pracujących nad programem rakietowym. Mossad wysłał ludzi podstawionych jako urzędników NATO. Jednym z możliwych wyjaśnień może być to, że szef CIA James Jesus Angleton, odpowiedzialny za kontakty z innymi zachodnimi agencjami, miał dobre stosunki z Izraelem i Mossadem. Szef CIA, Allen Dulles, poprosił Gehlena o informację do egipskich służb specjalnych:

"Niektórzy z byłych oficerów SS i Gestapo byli dostarczeni wraz z pierwszą partią około 100 wpisanych przez Otto Skorzenego w 1953 roku" (Ian Black i Benny Morris, Secret Wars Izraela, p. 161).

Otto Skorzeny mierzył 1,95 m wzrostu.

Bibliografia 

• Materiały utajnione przez Stalina. Teczka Hitlera, pod red. Henrika Eberlego i Mathiasa Uhla, Świat Książki, Warszawa 2005, Str. 421 ISBN 83-247-0047-1