Erich Honecker

Erich Honecker (ur. 25 sierpnia 1912 w Neunkirchen, zm. 29 maja 1994 w Santiago) – niemiecki polityk komunistyczny i I sekretarz Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED). W latach 1971-1989 przywódca Niemieckiej Republiki Demokratycznej.

Był synem zaangażowanego politycznie górnika. W roku 1926 wstąpił do młodzieżowej organizacji, która była przybudówką Komunistycznej Partii Niemiec (KPD). W 1929 roku stał się członkiem tej partii. W latach 1929-1931 przebywał w Związku Radzieckim, gdzie studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej. W roku 1935 został aresztowany za działalność opozycyjną wobec III Rzeszy, a w 1937 roku skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności. Pod koniec II wojny światowej, w 1945 roku został uwolniony przez wojska radzieckie. Rozpoczął wtedy na nowo działalność polityczną u boku Waltera Ulbrichta. W 1946 roku był jednym z pierwszych członków Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED) i po miażdżącym zwycięstwie tej partii w wyborach wszedł do kierownictwa w utworzonym na krótki czas parlamencie. Po utworzeniu Niemieckiej Republiki Demokratycznej był aktywnym członkiem partii, piastował między innymi stanowisko przewodniczącego organizacji młodzieżowej Freie Deutsche Jugend (FDJ). Po okresie kandydowania od 1951 roku, w roku 1958 wszedł w skład Komitetu Centralnego Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED). Pod jego nadzorem wznoszono Mur Berliński, który miał za zadanie zapobieżenie masowym ucieczkom obywateli Niemieckiej Republiki Demokratycznej na Zachód.

Wykazywał się dogmatycznymi poglądami komunistycznymi i lojalnością wobec Związku Radzieckiego, z tego względu w 1971 roku został przewodniczącym partii (po rezygnacji Waltera Ulbrichta), a od 1976 roku przewodniczącym Rady Państwa.

Po zmianie systemu politycznego w Niemieckiej Republice Demokratycznej, 18 października 1989 roku Erich Honecker został odsunięty od władzy, a po upadku Muru Berlińskiego pozbawiony wszelkich funkcji państwowych i partyjnych. Został przyjęty do radzieckiego szpitala wojskowego w Berlinie, a potem przewieziony do Związku Radzieckiego.

W Niemczech wytoczono mu proces o zdradę stanu, korupcję i zbrodnie popełnione w czasie zimnej wojny (ze szczególnym uwzględnieniem 172 Niemców, którzy zostali zabici w czasie prób ucieczki na Zachód w czasach reżimu Ericha Honeckera).

Związek Radziecki odmówił ekstradycji Ericha Honeckera do Niemiec. Po rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku Erich Honecker schronił się w Ambasadzie Chile w Moskwie, ale w 1992 roku deportowano go do Niemiec.

W roku 1993, kiedy okazało się, że jest chory na raka, ze względu na zły stan zdrowia oskarżonego proces zawieszono. Zezwolono mu na wyjazd do córki, do Chile, gdzie zmarł.