Irena Latinik-Vetulani
- Data urodzenia:
- 26.12.1904
- Data śmierci:
- 02.02.1975
- Inne imiona lub nazwisko panieńskie:
- Irena Stefania Latinik
- Kategorie:
- biolog, filozof
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Kraków, Cmentarz Rakowicki
Irena Stefania Latinik-Vetulani (ur. 26 grudnia 1904, zm. 2 lutego 1975) – polska biolożka, doktor filozofii, popularyzatorka nauki.
Urodziła się jako córka ówczesnego kapitana Franciszka Ksawerego i Heleny Latiników w 1904 roku. Miała dwie siostry: Annę (1902–1969) oraz Antoninę (1906–1989). Ukończyła Wydział Filozoficzny na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie wyjechała na staż naukowy w stacji biologicznej Roscoff we Francji (La Station biologique de Roscoff). Po powrocie do Polski została asystentką w Zakładzie Biologii i Embriologii, gdzie pod kierownictwem profesora Emila Godlewskiego Jr. obroniła rozprawę doktorską w roku 1927 i kontynuowała pracę naukową nad problemami regeneracji u płazów. Do 1938 roku była asystentką profesora Henryka Hoyera.
Jej mężem był Adam Vetulani (ślub w 1927), z którym miała dwóch synów: Jerzego (ur. 1936) oraz Jana (1938–1965).
Wydała dwie książki popularnonaukowe: Krążenie pierwiastków w przyrodzie (Książnica-Atlas, Warszawa 1938) oraz Regeneracja, odtwarzanie utraconych części ciała (Czytelnik, Łódź 1950). Przez wiele lat publikowała również teksty w czasopiśmie „Wszechświat”.
II wojnę światową spędziła w Krakowie. Dzięki biegłej znajomości języka niemieckiego została tłumaczką. Pełniła również opiekę nad synami, których wychowywała w patriotycznym poczuciu honoru.
18 stycznia 1945 roku, ostatniego dnia okupacji niemieckiej w Krakowie, podeszła do okna, żeby je otworzyć w obawie przed wybiciem szyb w wypadku możliwej eksplozji. W tym samym momencie na zewnątrz wybuchł pocisk i Vetulani została raniona w głowę odłamkiem. Była niemal całkowicie sparaliżowana przez kilka miesięcy. Tak później wspominał to jej starszy syn, Jerzy:
Przeżyła to, ale do końca życia miała w mózgu dość duży kawałek żelaza. Dożyła 70 lat, mając duże kłopoty z chodzeniem, niewładną lewą rękę i ograniczone do połowy pole widzenia. Mimo tego kalectwa prowadziła aktywne i wartościowe życie. (...) Lubiła uczyć dzieci, odrabiać z nimi lekcje. Bardzo dużo pomagała nam i naszym kolegom. Dwójkę nieco opóźnionych dzieci znajomych doprowadziła aż do matury. Do ostatnich dni życia przepisywała zeszyty szkolne z klasy III i V i wysyłała je swoim wnukom (moim dzieciom) do Ameryki, aby nie straciły roku szkolnego po powrocie do Polski. Była przykładem heroicznej walki z nieszczęściem.
W 1965 roku spotkała ją kolejna tragedia – podczas spływu kajakowego po Dunajcu utonął jej młodszy syn, Janek, który akurat w tamtym czasie przygotowywał się do doktoratu z etyki norm.
Zmarła 2 lutego 1975 roku. Została pochowana na cmentarzu Rakowickim.
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Franciszek Latinik | ojciec | ||
2 | Jerzy Vetulani | syn | ||
3 | Krystyna Vetulani-Belfoure | córka | ||
4 | Adam Vetulani | mąż | ||
5 | Roman Vetulani | teść | ||
6 | Kazimierz Vetulani | szwagier | ||
7 | Zygmunt Vetulani | szwagier | ||
8 | Tadeusz Vetulani | szwagier |
Nie określono wydarzenia