Krystyna Vetulani-Belfoure
- Data urodzenia:
- 01.10.1924
- Data śmierci:
- 25.03.2004
- Inne imiona lub nazwisko panieńskie:
- Vetulani
- Kategorie:
- pedagog, nauczyciel, pisarz (skryba), tłumacz
- Narodowość:
- polska
- Cmentarz:
- Określ cmentarz
Ewa Krystyna Vetulani-Belfoure (ur. 1 października 1924 w Krakowie, zm. 25 marca 2004 w Baltimore) – polska tłumaczka, nauczycielka i pisarka.
Była nieślubną córką Adama Vetulaniego i Anny Szewczyk, przyrodnią siostrą Jerzego oraz Jana. Do piątego roku życia wychowywała się na wsi, później przeniosła się do miasta, aby po pewnym czasie rozpocząć naukę szkolną. Mieszkała na Podgórzu, a następnie z matką i ojczymem w Dębnikach. Intensywnie studiowała języki obce w XI Gimnazjum im. Józefy Joteyko, jej edukację przerwał w 1939 wybuch II wojny światowej. W 1942 została wysłana na przymusowe prace na terenie Niemiec. Początkowo przebywała w Hamewacker Chewing Tobacco w Nordhausen na terenie gór Harz, następnie wysłano ją do fabryki amunicji Schmidt, Kranz & Co. Dzięki biegłej znajomości wielu języków pracowała dla nazistów jako tłumaczka.
Po wyzwoleniu w 1945 roku rozpoczęła studia filologii romańskiej na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem, nie ukończyła ich jednak; z obawy przed możliwą wojną niemiecko-sowiecką w 1951 roku wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. W 1970 wyszła za mąż za Charlesa W. Belfoure’a (zm. 1997). Ich syn, Charlesa A. Belfoure, jest architektem.
Przebywając w USA utrzymywała regularną korespondencję ze swoim ojcem, aż do jego śmierci w 1976. Ukończyła Kolegium Nauczycielskie w Forstburgu, tytuł magistra uzyskała we French School w Kolegium Uniwersytetu w Middlebury. Podjęła pracę w gimnazjum w Woodlown, gdzie przez 25 lat nauczała języka niemieckiego i francuskiego.
Po przejściu na emeryturę zajęła się charytatywną działalnością w Biurze Informacji i Poszukiwań Ofiar Holocaustu oraz przy Amerykańskim Czerwonym Krzyżu. W Archiwum Ofiar Holocaustu w Waszyngtonie tłumaczyła dokumenty, uczestnicząc w poszukiwaniach osób cywilnych i żołnierzy zaginionych podczas II wojny światowej.
Opublikowała trzy książki zawierające wspomnienia z różnych etapów swojego życia: W małym niemieckim miasteczku (wyd. Tasso, Kraków 1993), Z Ziemi Egipskiej, z domu niewoli… (Czuwajmy, Kraków 1997) oraz Ameryka. Marzenie a rzeczywistość (Czuwajmy, Kraków 2000). Ukazał się również niemiecki przekład pierwszej z tych prac zatytułowany In einem deutschen Städtchen (Donat, Brema 2000).
Zmarła 25 marca 2004 w Northwest Hospital Center w Randallstown na niewydolność serca.
Źródło informacji: wikipedia.org
Brak miejsc
Imię | Rodzaj relacji | Opis | ||
---|---|---|---|---|
1 | Adam Vetulani | ojciec | ||
2 | Irena Latinik-Vetulani | matka | ||
3 | Jerzy Vetulani | brat | ||
4 | Kazimierz Vetulani | wujek | ||
5 | Zygmunt Vetulani | wujek | ||
6 | Tadeusz Vetulani | wujek | ||
7 | Franciszek Latinik | dziadek | ||
8 | Roman Vetulani | dziadek |
Nie określono wydarzenia