Fidel Castro

Fidel Alejandro Castro Ruz (ur. 13 sierpnia 1926 w Biránie, zm. 25 listopada 2016 w Hawanie) – kubański rewolucjonista, polityk i adwokat. Przywódca rewolucji kubańskiej. Faktyczny przywódca Kuby w latach 1959–2008. W 1959 roku objął stanowisko premiera, a w 1965 sekretarza rządzącej Komunistycznej Partii Kuby. W 1976 roku w wyniku reorganizacji rządu utracił urząd premiera i objął przewodnictwo w Radzie Państwa. W latach 1979–83 przewodniczący Ruchu państw niezaangażowanych. W 2006 roku przekazał władzę młodszemu bratu Raúlowi. W 2008 roku zrezygnował z najważniejszych stanowisk państwowych ze względu na zły stan zdrowia.

Edukację zdobył w szkołach jezuickich w Santiago de Cuba. W kolejnych latach pracował w Hawanie jako adwokat. W latach 40. dołączył do Kubańskiej Partii Ludowej (zwanej ortodoksyjną), z ramienia której w 1952 został wybrany do Izby Reprezentantów. Po zamachu stanu generała Fulgencio Batisty) z marca 1952 roku, rozpoczął formowanie oddziałów partyzanckich. W 1953 roku poprowadził grupę rewolucjonistów do ataku na koszary wojskowe Mocada w Santiago de Cuba. Aresztowany i skazany na 15 lat więzienia. W 1955 roku wypuszczony na łamach amnestii. Następnie na emigracji w Meksyku, gdzie sformował Ruch 26 Lipca. W 1956 roku z grupą rewolucjonistów (w tym bratem Raúlem i Che Guevarą) wylądował na wschodnim wybrzeżu Kuby. Na miejscu przedostał się w góry Sierra Maestra gdzie rozpoczął antyrządową rewolucję. W styczniu 1959 roku wkroczył do stolicy kraju i ogłosił się naczelnym dowódcą sił zbrojnych, a od lutego 1959 także premierem.

Jako faktyczny przywódca kraju przeprowadził reformę rolną, nacjonalizację obcego kapitału (zwłaszcza amerykańskiego) co przyczyniło się do zerwania relacji dyplomatycznych ze Stanami Zjednoczonymi. Od tamtego czasu Kuba zacieśniła relacje ze Związkiem Radzieckim od którego otrzymała pomoc gospodarczą i wojskową. Po inwazji w Zatoce Świń z 1961 roku, proklamował socjalistyczny charakter rewolucji i odwołał się do marksizmu-leninizmu. Prowadził politykę „eksportu rewolucji“, realizowaną między innymi poprzez ekspedycje kubańskich jednostek wojskowych do między innymi Angoli, Etiopii i Zairu. Po chwilowej liberalizacji polityki gospodarczej w połowie lat 70. i kryzysie społeczno-politycznym w 1981 nastąpiło ponowne zaostrzenie kursu w polityce wewnętrznej. Pod koniec lat 90. ponownie przeprowadził pewną liberalizację życia na wyspie. W 2006 roku zrezygnował z władzy, a w 2008 roku ustąpił ze stanowiska przewodniczącego Rady Państwa